പതിവു പോലെ അന്നും സൂര്യന്‍ കിഴക്കുദിച്ചിരുന്നു. പതിവില്ലാതെ അമ്മ കട്ടിലിന്‍റെ മുന്നിലും. തലേദിവസത്തെ ഉറക്കക്ഷീണം സൂര്യന്‍റെ മുഖത്തും ഞാന്‍ നേരത്തെ എണീക്കാത്തതിലുള്ള ദേഷ്യം അമ്മയുടെ മുഖത്തും പ്രകടം. അമ്മയുടെ മുഖം കൂടുതല്‍ സൂര്യപ്രഭയുള്ളതാകുന്നതിന് മുന്‍പ് ഞാന്‍ എണീറ്റ്‌ ബാത്ത് റൂമിലേക്ക്‌ ഓടി. നേരം വൈകിയതു കാരണം പെട്ടന്ന് തന്നെ ഒന്നും രണ്ടുമൊക്കെ തീര്‍ത്ത്, ഉറക്കം പോയതിലുള്ള ദേഷ്യം ഞാന്‍ ടൂത്ത് ബ്രഷിനോട് തീര്‍ത്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. നോക്കുമ്പോള്‍ കണ്ണാടിയില്‍ ജ്വലിക്കുന്ന അമ്മയുടെ മുഖം. ഞാന്‍ പെട്ടന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അമ്മ ഒരുമാതിരി പാകിസ്ഥാന്‍ കാരുടെ കൂട്ട് ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെ ഷെല്ലാക്ക്രമണം തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
"പോത്ത് പോലെ വളര്‍ന്നല്ലോടാ, ആ കട്ടില് കിടക്കണ കണ്ടോ...?"
പുറത്തു വല്ല പോത്തുകളുമുണ്ടോ എന്ന് ഞാന്‍ ജനാലയിലൂടെ നോക്കി. ഭാഗ്യം ഇല്ല!!
അമ്മ തുടരുകയാണ്...
"രാവിലെ എണീറ്റ്‌ പോകുമ്പോള്‍ കിടക്ക ശരിയാക്കിയിട്ട് പോകണമെന്നും പുതപ്പു മടക്കി വെയ്ക്കണമെന്നുമൊക്കെ എത്ര പ്രാവശ്യം നിന്നോടൊക്കെ പറയണമെടാ? നീയൊക്കെ എന്നാടാ ഇതെല്ലാം പഠിക്കാന്‍ പോകുന്നത്???"
ബ്രഷ് എന്റെ പല്ലുകള്‍ക്കിടയില്‍ കിടന്ന് കൂടുതല്‍ ഞെരിഞ്ഞു.
"നാല് കാശ് സ്വന്തമായിട്ട് സമ്പാദിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ടും നിനക്കൊന്നും ഉത്തരവാദിത്തബോധമില്ലെന്നു വെച്ചാല്‍... എടാ സ്വന്തം കാര്യങ്ങള്‍ സ്വയം ചെയ്യുന്നവനായിരുന്നു മഹാത്മാ ഗാന്ധി".
അമ്മ ഇതിലേക്ക് ഗാന്ധിജിയെ കൊണ്ട് വരുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതിയില്ലായിരുന്നു. സഹികെട്ട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.
"അതുകൊണ്ടിപ്പോ എന്താ പ്രശനം പല്ല് തേച്ചു കഴിഞ്ഞ് ഞാന്‍ മടക്കി വെച്ചാ പോരെ??"
"നീ എപ്പോഴെങ്കിലും മടക്കി വെയ്ക്ക്. നീയൊക്കെ കെട്ടിക്കൊണ്ടു വരുന്ന പെണ്ണ് ഇതൊന്നും കണ്ടറിഞ്ഞ് ചെയ്യാത്തവളായിരിക്കണം അപ്പോഴേ നീയൊക്കെ പഠിക്കൂ..."
തല്‍ക്കാലത്തേക്ക് രക്ഷപ്പെടാനായി ഞാന്‍ വീണ്ടും ഓടി ബാത്ത് റൂമില്‍ കയറി. കുളികഴിഞ്ഞ് ഡ്രസ്സ്‌ ചെയ്തു ബാഗുമെടുത്ത്‌ ഞാന്‍ പോകാന്‍ റെഡിയായി. കട്ടിലാണെങ്കില്‍ പഴയത് പോലെ തന്നെ കിടക്കുന്നു. ഞാന്‍ വീണ്ടും മറന്നു...
അമ്മ പ്രഭാഷണം തുടരുകയാണ്... കഴിഞ്ഞ 2 കൊല്ലത്തിനുള്ളില്‍ ഉഴപ്പിയതും ഉത്തരവാദിത്തക്കൂടുതല്‍ കൊണ്ട് ഞാന്‍ ചെയ്യതിരുന്നതുമായ സകലമാന കാര്യങ്ങളും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. അതിനിടയില്‍ മീന്‍ ഫ്രിഡ്ജില്‍ വെയ്ക്കാന്‍ വന്ന അപ്പുറത്തെ വീട്ടിലെ ചേച്ചിയോടും അമ്മ എന്റെ കുറ്റങ്ങള്‍ നിരത്താന്‍ തുടങ്ങി...
അതെനിക്ക് പിടിച്ചില്ല. ഇത്രേം നേരമുള്ളത് സഹിക്കാം ഇതൊരുമാതിരി...
ഞാന്‍ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.
ഭാഗ്യം ആര്‍ക്കും കാര്യമായ പരിക്കുകളില്ല...
"എന്റെ കാര്യം നോക്കാന്‍ എനിക്കറിയാം... കട്ടില് നേരെയാക്കിയില്ല എന്നും പറഞ്ഞ് ഒരു മനുഷ്യന്‍ എങ്ങനെയാണ് ഉത്തരവാദിത്തമില്ലാത്തവനാകുന്നത്? അമ്മയ്ക്ക് പറ്റില്ലെങ്കില്‍ അത് പറ..." എന്നിങ്ങനെ എണ്ണിപ്പെറുക്കിപ്പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിട്ട് - നിര്‍ത്തിയത്"എനിക്ക് " breakfast വേണ്ട...!! എന്ന വാചകങ്ങളിലാണ്...
അത് കേട്ടപ്പോള്‍ അമ്മ silent ആയി. അല്ലെങ്കിലും മക്കള് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നില്ല എന്ന് വന്നാല്‍ അമ്മമാരിളകും. എങ്കിലും പറഞ്ഞത് അബദ്ധമായി എന്ന് തോന്നി. കാരണം പതിവിലും നേരത്തെ എണീറ്റ കാരണം നല്ല വിശപ്പുണ്ടായിരുന്നേ... പോരാത്തതിന് എല്ലാ പ്രവശ്യത്തെയും പോലെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായിട്ട് അമ്മയാണെങ്കില്‍ കാര്യമായിട്ട് നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നുമില്ല.
ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ ഇതൊക്കെ കണ്ടും കെട്ടും എ. കെ. ആന്റണിയെപ്പോലെ പ്രതികരിക്കാതിരിക്കുന്ന എന്റെ അപ്പച്ചന് അമ്മ ഭക്ഷണം വിളമ്പിക്കൊടുക്കുകയാണ്. പ്ലേറ്റിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ പുട്ടും കടലക്കറിയുമാണ്. 'നമ്മുടെ പ്രിയ വിഭവം'. അത് കണ്ടപ്പോള്‍ തന്നെ എന്റെ ദേഷ്യം പകുതി പോയി. "ഞാന്‍ കഴിക്കാം" എന്ന് പറയാന്‍ എന്റെ ആത്മാഭിമാനമാണെങ്കില്‍ എന്നെ അനുവദിക്കുന്നുമില്ല.
ഞാന്‍ അമ്മയെ നോക്കി അമ്മ മൈന്‍ഡ് ചെയ്യുന്നില്ല.
അടുത്ത നോട്ടത്തില്‍ കാണുന്നത് തകര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന പുട്ടിന്‍ തരികളിലൂടെ സുനാമി അടിച്ച് കയറണ പോലെ ആവി പറക്കുന്ന കടലക്കറി കയറുന്ന കാഴ്ചയാണ്. ഞാന്‍ മെല്ലെ കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്നു. എന്നിട്ട് ആലോചിച്ചു പിണക്കമാണോ വലുത് പുട്ടും കടലക്കറിയുമാണോ? അപ്പോഴേക്കും കടലക്കറിയുടെ മണം, KSRTC ബസ്സ്‌ വയനാട് ചുരം കയറണ പോലെ മൂക്കിലൂടെ അരിച്ചു കയറാന്‍ തുടങ്ങി. ആപ്പോഴാണ് എന്റെ ഹൃദയം തകര്‍ക്കുന്ന ആ സംഭവം നടന്നത്. അടുത്ത പുട്ടിന്‍റെ കഷണം കൂടി അപ്പച്ചന് പ്ലേറ്റിലേക്ക് ഇട്ടു. എരിതീയില്‍ എണ്ണയൊഴിക്കുന്ന പോലെ അമ്മ കറിയും.
പിന്നെ ഞാന്‍ ഒന്നും നോക്കിയില്ല......... (അമ്മയുടെ മുഖം പോലും)
******************
അന്നത്തെ പുട്ടിനും കടലക്കറിക്കും പതിവിലും രുചിയുണ്ടായിരുന്നു...
കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞ് ബൈക്ക് എടുക്കാനായി പുറത്തിറങ്ങിയ എന്നെ നോക്കി സൂര്യന്‍ ഒരു കള്ളച്ചിരി ചിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ സൂര്യനെ നോക്കി ഒന്ന് കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. പുള്ളി ചിരിച്ചു. ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചു. അന്നത്തെ പുള്ളിയുടെ പ്രാതലും പുട്ടും കടലയുമായിരുന്നോ എന്ന്...
