“നിയമപരമായി ബന്ധം വേര്പെടുത്തിയ ഭാര്യയും ഭര്ത്താവും പോലെയാണ് ഇപ്പോള് നമ്മളും കോളേജും. പ്രത്യക്ഷത്തില് അവകാശങ്ങളൊന്നും ഇല്ല... എന്നാല് പരോക്ഷമായി ഒരു സ്വാധീശക്തി എന്നുമുണ്ടാകും... അല്ലേ?”
കയ്യിലെ ബിയര് ബോട്ടിലിലെ അവസാന ഇറക്കുകളില് ഒന്നെടുത്തു കൊണ്ട് മധു ചോദിച്ചു നിര്ത്തി. മറുപടി പറയാതെ ആശ ചെറുതായൊന്ന് ചിരിച്ചു. അവളുടെ കയ്യിലെ ബോട്ടിലിലെ അവസാന തുള്ളികള് ഇളകി.
BBD വിമന്സ് ഹോസ്റ്റലിലെ രണ്ടാം നിലയില് പതിവു പോലെ മധുമിതയുടെ ശബ്ദം ഉയര്ന്നു. ആവേശത്തിന്റെ-ഉന്മാദത്തിന്റെ-കെട്ടു പൊട്ടുന്ന വേദനയുടെ ശബ്ദം...
ബിയര് ബോട്ടിലോടു കൂടി രണ്ടു കൈകളും വായുവിലേക്ക് ഉയര്ത്തി അവള് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.
“BSC ബോട്ടണിയുടെ മുഴുവന് പരിഭവങ്ങളും കുശുമ്പുകളും സ്വപ്നങ്ങളും ഏറ്റു വാങ്ങിയിരുന്ന ചുവരുകളേ നിങ്ങള്ക്ക് വിട, ഞങ്ങള്ക്കു വേണ്ടി ബീവറേജസില് ക്യൂ നിന്നിരുന്ന പാല്ക്കാരന് പയ്യനേ നിനക്ക് വിട, 3 കൊല്ലം ഞങ്ങളുടെ വിശപ്പടക്കിയ മോശം ദോശയായ മോശയ്ക്ക് വിട, മേരി മൂരാച്ചി വാര്ഡന്റെ തുഗ്ലക്ക് പരിഷ്കാരങ്ങള്ക്ക് വിട, ഉറക്കമിളച്ചിരുന്ന് ഞങ്ങള് വിളിച്ചു വരുത്തിയ ആത്മാക്കളേ ഇനിയീ മുറി നിങ്ങള്ക്ക് സ്വന്തം... ഞങ്ങള്ക്കു വിട തരിക... നിങ്ങളിനി വരും തലമുറയെ പ്രാപിച്ചു കൊള്ക...”
അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവള് ബോട്ടിലിലെ അവസാന ഇറക്കും കുടിച്ചു വറ്റിച്ചു.
കൈ മടക്കി വെച്ച ഫുള് കൈ ഷര്ട്ടും ജീന്സുമിട്ട്, ബോബ് ചെയ്ത തലമുടിയുമായി തീപ്പൊരി പ്രസംഗം നടത്തിയിരുന്ന ആ കോളേജ് യൂണിയന് ചെയര്മാന് അവളില് എവിടെയൊക്കെയോ ബാക്കിയുള്ളതുപോലെ ആശയ്ക്ക് തോന്നി.
“നന്നായി തലയ്ക്കു പിടിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ” ആശ ചോദിച്ചു.
“സാഹചര്യങ്ങളാണ് ലഹരി കൂട്ടുന്നത് ആശ മോളേ...” മൂടല് വീണ ഒരു ചിരിയോടെ മധു പറഞ്ഞു.
ലഹരിയ്ക്ക് മായ്ക്കാനാകാത്ത പതര്ച്ച കീഴ്പ്പെടുത്തിയ ശബ്ദത്തില് ആശ ചോദിച്ചു.
“ഇനിയിതുപോലെ ഒരു ദിവസം വരുമോടീ?”
“അത് നമ്മുടെയൊക്കെ കെട്ടിയവന്മാരുടെ സ്വഭാവം അനുസരിച്ചിരിക്കും” മുഖത്ത് നോക്കാതെ അത് പറഞ്ഞു തീര്ത്തു മധു കയ്യിലുള്ള ബിയര് ബോട്ടില് അരികിലുള്ള ജനലിലൂടെ പുറകിലെ കാടു മൂടിയ ചവറുകളിലേക്ക് എറിഞ്ഞു. മറ്റ് ബിയര് ബോട്ടിലുകളുടെ കൂട്ടത്തിലേക്ക് ഒരു കുപ്പി കൂടി ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ ചെന്നു ചേര്ന്നു.
പാതി കുടിച്ച ബോട്ടില് ആശ മധുവിന് നേരെ നീട്ടി.
“ഇന്നും നീ മുഴുവനാക്കിയില്ലേ?” ബോട്ടില് വാങ്ങിച്ചു കൊണ്ട് മധു ചോദിച്ചു.
“മതിയെടീ എനിക്കിത് തന്നെ ധാരാളമാണെന്ന് നിനക്കറിഞ്ഞു കൂടേ” അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് പായ്ക്ക് ചെയ്ത ബാഗുകള് എടുത്ത് ആശ എഴുന്നേറ്റു.
“കാറ് ഇപ്പൊ വരും... ഞാന് ഇറങ്ങട്ടേടീ...”
ആശയുടെ കണ്ണുകളില് കണ്ണുനീരിന്റെ ഉറവ പൊട്ടിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു.
മധു വന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ആര്ക്കും വിട്ടുകൊടുക്കാന് മനസില്ലാത്ത പോലെ... തൂക്കി നോക്കാനാകാത്ത വേദനയുടെ ഭാരമുള്ള ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീര്, മധുവിന്റെ കണ്ണില് നിന്നും ആശയുടെ തോളില് പതിച്ചു. മധു കരയുകയാണ്.
“എടോ മാധവന് നായരേ, താന് ഞങ്ങടെ ആണ്കുട്ടിയാ... താന് കരഞ്ഞാ ഞങ്ങള്ക്ക് നാണക്കേടാ...” സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു കൊണ്ട് ആശ പറഞ്ഞു.
നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുകളോടെ മധു പറഞ്ഞു.
“ശരിയാ... ആണ്കുട്ടികള് കരയാന് പാടില്ലെന്നാ മുത്തശ്ശി പറയാറ്.. പക്ഷേ മുത്തശ്ശി വളര്ത്തിയ പെണ്കുട്ടികള് ഒരിക്കലും ആണ്കുട്ടികളാവാറില്ലെന്ന് മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് അറിയില്ലല്ലോ... മുഖംമൂടി വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും അഴിക്കണ്ടേടോ?”
തോളത്തു നിന്നും തലയെടുത്ത് കൈകള് കൊണ്ട് മധുവിന്റെ മുഖമുയര്ത്തിക്കൊണ്ട് ആശ പറഞ്ഞു “പാടില്ല... തനിക്കീ മുഖംമൂടി ആവശ്യമാണെടോ..”
താഴെ നിന്നും കാറിന്റെ ഹോണ്.
“ദേ വണ്ടി വന്നു... ഡീ സ്മെല് ഉണ്ടോ?” ഊതിക്കൊണ്ട് ആശ ചോദിച്ചു.
“ഒന്നരക്കുപ്പി ബിയറിന് എന്തോന്ന് സ്മെല്ലാടീ പോത്തേ...” വെള്ളത്തില് ചേര്ന്ന ഓയില് പോലെ ചിരി പാതി ചേര്ന്ന ഒരു കരച്ചിലോടെ പാതി ബാക്കി വെച്ച ബോട്ടിലുമായി മധു ചോദിച്ചു.
“അല്ല നീയെങ്ങനെയാ പോണേ? ഞാന് ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യണോ?” കണ്ണു തുടച്ചു കൊണ്ട് ആശ ചോദിച്ചു.
“വേണ്ട അച്ഛന് ഓട്ടോയും കൊണ്ട് വരും”
കയ്യിലെ ബിയര് ബോട്ടില് നോക്കി ആശ പറഞ്ഞു “ഇനി കഴിക്കണ്ട... അച്ഛന് മനസിലായാലോ?”
“ഹും.. മനസിലാക്കേണ്ടത് മനസിലാക്കാനുള്ള ബോധം അയാള്ക്ക് ഒരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. അതുകൊണ്ട് കുഴപ്പമില്ല നീ ഇറങ്ങിക്കോ”. നിര്വികാരതയുടെ പുച്ഛം കലര്ന്ന സ്വരത്തില് മധു പറഞ്ഞു.
നിസ്സഹായതയുടെ ഒരു ചിരിയില് മധുവിന്റെ കവിളില് തലോടി ആശ പറഞ്ഞു
“പോട്ടേ...”
“മം...” മധുവിന്റെ മൂളല് പാതിയില് നിന്നു.
ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ ഓര്മ്മകള് പകുത്തെടുത്തു കൊണ്ട് ആശ ഇറങ്ങി. മറുപാതിയും, പാതിയായ ബോട്ടിലുമായി ആ മുറിയില് മധു ഒറ്റയ്ക്കായി...
നന്ദി: മണിക്കുട്ടിയ്ക്ക് :)
നന്ദി: മണിക്കുട്ടിയ്ക്ക് :)